Ζούμε σε μια παράξενη εποχή που κάποιοι πηγαίνουν στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους και αυτό που στην ουσία θέλουν να πάρουν είναι φιλία με την ώρα και πληρώνουν γι αυτό.
Έχει έρθει η ώρα να μάθουμε πως να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και πως να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο με τρόπους αποτελεσματικούς. Η μοναξιά είναι η δίψα της ψυχής να συνδεθεί, η λαχτάρα της να γίνει κατανοητή.
Υπάρχουν πάντα εκείνοι που σ αγαπούν όταν είσαι επιτυχιμένος και όταν πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή σου, αλλά ελάχιστους όμως θα βρεις να σε ακούσουν όταν είσαι απελπισμένος. Ολοι μας χρειαζόμαστε τους φίλους στις λιγότερο καλές στιγμές μας, το ίδιο καλούς φίλους στη θλίψη και στη χαρά.
Όταν κάποιος είναι θλιμμένος, είναι ευχάριστο να κοιμάται στη ζεστασιά του κρεβατιού του, και εκεί, όταν η κάθε προσπάθεια και η κάθε αντίσταση εξαφανίζεται, με το κεφάλι κάτω από τα σκεπάσματα να παραδίνεται ολοκληρωτικά θρηνώντας όπως τα κλαδιά στο φθινοπωρινό αέρα. Αλλά υπάρχει ένα κρεβάτι καλύτερο από το δικό μας, γεμάτο με εξαίσια αρώματα. Είναι η φιλία. Όταν η καρδιά μας τουρτουρίζει ακουμπάμε εκεί τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας, στη ζεστή τρυφερότητά της, χωρίς να διακρίνουμε τίποτα έξω, χωρίς να θέλουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αλλά από αυτό το θαύμα της αποδοχής, της αγάπης και της κατανόησης, παίρνουμε αμέσως δύναμη, γινόμαστε αήττητοι ξανά, και κλαίμε από χαρά που υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να οχυρώνουμε την εμπιστοσύνη μας.
